Chcąc rozpocząć przygodę z nartami biegowymi należy na początek zadać sobie podstawowe pytanie:

                                                        Jakich nart potrzebuję?

Odpowiedź przyniesie określenie:

-  techniki biegu jakiej będziecie używać (klasyczna,  łyżwowa),

-  terenu w jakim będziecie biegali (przygotowane trasy biegowe, nieprzetarte

   szlaki),

- rodzaju aktywności (rekreacyjna lub sportowa).

- wzrostu i wagi ciała.

 

Technika klasyczna biegu jest podstawowym (i wystarczającym dla amatorów) sposobem poruszania się na nartach biegowych. Odbywa się to na specjalnie przygotowanych trasach, o podwójnym torze, o głębokości 7 – 9 cm każdy. Bieg w torze ułatwia równoległe prowadzenie nart. Wyjątkiem są podbiegi pod górę wykorzystując krok rozkroczny (tzw. „jodełkę”). Narty są wtedy ustawione kątowo, dziobami na zewnątrz. W tym kroku rozkrocznym nie ma poślizgu.

Technika łyżwowa charakteryzuje się kątowym ustawieniem obu lub jednej narty, w stosunku do kierunku biegu. W każdym kroku występuje poślizg. Trasa do tej techniki jest szeroka i płaska, przygotowana przez ratraki.

Nart biegowych można używać na przygotowanych trasach biegowych (opisanych powyżej) lub poza trasami, gdzie szlak jest nieprzetarty.

Przy wyborze nart potrzebne będzie określenie rodzaju planowanej aktywności. Aktywność rekreacyjna (stosowana wyłącznie dla siebie, bez rywalizacji sportowej) będzie wymagała innego sprzętu niż sportowa aktywność w wymiarze amatorskim lub profesjonalnym.

Określenie wzrostu i wagi ciała będzie konieczne przy doborze długości i twardości nart oraz kijków narciarskich.

Po określeniu w/w parametrów można już przejść do wyboru nart biegowych.

Narty rekreacyjne  przeznaczone są dla osób początkujących oraz już zaawansowanych narciarzy-amatorów, bez planów ambitnego uczestniczenia i wygrywania w profesjonalnych zawodach. Narty te przeznaczone są przede wszystkim do poruszania się po przygotowanych trasach, techniką klasyczną. Pozwalają one również na korzystanie z techniki łyżwowej. Dzięki szerszej konstrukcji narty rekreacyjne są stabilniejsze w torach biegowych. Są one bardziej miękkie i nie mają szybkiego ślizgu. W strefie odbicia (spód narty pod wiązaniem) ślizg jest wyposażony najczęściej w tzw. łuskę lub paski moheru zwane foką. Płytki łuski (pochylone są w jednym kierunku) oraz foka ułatwiają odbicie oraz podejścia bez stosowania smarów trzymających. Niestety zarówno łuski jak i foki spowalniają też nartę. Z uwagi na komponenty budowy nart biegowych-rekreacyjnych, są one wytrzymałe na uszkodzenia mechaniczne.

Narty sportowe to kategoria nart dla zaawansowanych biegaczy-amatorów lub sportowców, z doskonale opanowaną techniką biegu. Można je wykorzystywać tylko na przygotowanych trasach biegowych. Zależnie od rodzaju kroku rozróżnia się narty biegowe do stylu klasycznego i narty biegowe do stylu łyżwowego. Kompromisem między oboma stylami są narty combi. Narty biegowe, sportowe są węższe i sztywniejsze oraz mają szybszy ślizg. W strefie odbicia można spotkać łuski, foki (100% moher) lub ślizg przeznaczony do nałożenia odpowiednich smarów. Ponieważ do budowy nart sportowych wykorzystywane są materiały na bazie włókna węglowego, narty te są lżejsze ale też bardziej niż rekreacyjne, podatne na uszkodzenia.

Narciarze, którzy planują wycieczki poza przygotowanymi trasami, powinni wybrać narty uniwersalne - narty śładowe. Są one szersze niż narty rekreacyjne aby w głębszym śniegu się nie zapadały. Łuska na ślizgu, przy dociśnięciu stopą, będzie ułatwiała odbicie od nieprzewidywalnego podłoża.

Ostatnim rodzajem nart biegowych są narty backcountry. Są odmianą nart śladowych ale przeznaczone na bardziej wymagające, nieprzygotowane trasy, o dużej liczbie pagórków pokrytych grubą warstwą śniegu. Narty te są jeszcze szersze niż śladowe i wyposażone w metalowe krawędzie. Dzięki nim zwiększa się przyczepność narty do podłoża podczas zjazdów.